Diagnose-instrumenten bij re-integratie

Onderzoeksdoel en vraagstelling

Zijn er goede voorbeelden van uitvoeringsorganisaties in andere landen die vraaggerichte elementen in hun diagnose-instrumenten hebben verwerkt? Op welke wijze is dit gebeurd? Hoe is dit theoretisch en empirisch onderbouwd? Hoe wordt in andere landen omgegaan met het verschil tussen rofiling en diagnose in engere zin? Worden beide op een gestructureerde wijze uitgevoerd met behulp van specifieke instrumenten? Hoe zijn deze instrumenten onderbouwd? Kan worden gesproken van expert-systemen?

Samenvatting en conclusie

Dit rapport inventariseert hoe andere landen omgaan met diagnose in brede zin. Dat laatste omvat profiling van werklozen (de indeling van werklozen in categorieën om te bepalen welke werklozen steun krijgen en welke niet), diagnose van de oorzaken van hun problemen (ofwel diagnose in engere zin) en instrumentkeuze voor re-integratie. Voorts is bezien in hoeverre de diagnosesystemen vraaggerichte elementen omvatten. Om structuur te geven aan de inventarisatie is eerst een conceptueel kader ontwikkeld. Op basis van bestaande literatuur is nagegaan hoe de verschillende OECD-landen omgaan met diagnose in brede zin. Vervolgens is een diepgaande analyse uitgevoerd voor de volgende landen: de Verenigde Staten, Duitsland, Frankrijk, Denemarken, Australië en Zwitserland. Hiertoe is de specifieke literatuur bestudeerd en is contact opgenomen met deskundigen in deze landen. Wat betreft de vraaggerichtheid, zet in meerdere van de onderzochte landen de arbeidsvoorzieningsorganisatie zich actief in voor de vervulling van de arbeidsvraag. De profielen van werklozen worden systematisch in verband gebracht met passende bestaande vacatures. Van de zes onderzochte landen is Australië het enige land waar zachte factoren als motivatie, gezondheid, persoonlijke belemmeringen en dergelijke zijn opgenomen in het statistische profilingsmodel.