Diagnose bij re-integratie

Samenvatting en conclusie

Voor de re-integratie van werkzoekenden, gedeeltelijk arbeidsgeschikten en (niet)uitkeringsgerechtigden wordt, inclusief gesubsidieerde arbeid, jaarlijks een omvangrijk budget van circa 2 miljard euro beschikbaar gesteld. Gelet op de effectiviteit en efficiëntie is het noodzakelijk de vraag te beantwoorden welke cliënt op welk moment welke dienstverlening, of helemaal geen dienstverlening, nodig heeft. De RWI formuleert in zijn advies, gericht aan gemeenten en UWV, een groot aantal aanbevelingen om deze vragen door een goede diagnosestelling te beantwoorden. De RWI vindt het belangrijk dat voor alle cliënten eerst een screening plaatsvindt. Daarin wordt bepaald of de werkzoekende op eigen kracht werk kan vinden of niet. Het diagnoseproces kan tegen relatief lage kosten worden uitgevoerd door gebruik te maken van een goed diagnose-instrument of door zelf een diagnose-instrument te ontwikkelen. De RWI gaat in het advies ook in op de rol van de werkcoaches en van de cliënten zelf. Een goed functionerend diagnoseproces maakt het werk voor de werkcoaches makkelijker, prettiger en vooral beter. De cliënt moet centraal staan in het diagnoseproces. Een diagnose die door alle partijen gedragen wordt, vergroot de effectiviteit van het re-integratietraject. Het advies is (mede) gebaseerd op twee onderzoeken die de RWI heeft laten uitvoeren. En wel: Naar de methodische diagnose (Den Haag, 2009) en Diagnose-instrumenten bij re-integratie: best practices in andere landen (Den Haag, 2009). Bron: Bibliotheek SZW