Het pad naar werk...... niet geplaveid, wel schoongeveegd!

Samenvatting en conclusie

In dit rapport wordt eerst aan de hand van regelgeving en beleid het toetsingskader geschetst. Vervolgens wordt beschreven hoe re-integratie in Rotterdam in de praktijk werkt. Wat is WerkLoont en wat doen de sectorteams? Welke re-integratietrajecten zijn er? Hoe selecteert de gemeente de re-integratiebedrijven? En wat voor soort werk wordt er gedaan? Daarna komen de ervaringen van uitkeringsgerechtigden aan de orde. Wat kan een uitkeringsgerechtigde doen als hij het niet eens is met de gang van zaken? Is er een klachtenregeling? Wie kan hem een maatregel opleggen? Wat kan hij daartegen doen? De uitgangspunten van de gemeente en de beleving van bijstandsaanvragers blijken soms ver uit elkaar te liggen. De gemeente zet in op 'iedereen aan het werk' en lijkt ervan uit te gaan dat er genoeg banen zijn. De Rotterdammer die een bijstandsuitkering nodig heeft verwijt de gemeente geen oog te hebben voor de jarenlange economische crisis en het gebrek aan banen. Een deel van de uitkeringsgerechtigden is bang om onvrede kenbaar te maken. Veel meldingen gaan over het gebrek aan maatwerk tijdens de re-integratie. De meeste klachten gaan over de als stigmatiserend ervaren verplichting tot vegen. Bijna alle uitkeringsgerechtigden hebben moeite met de toon en inhoud van gemeentelijke brieven en e-mails. Een uitkeringsgerechtigde moet soms verschillende trajecten volgen, telkens opnieuw zijn verhaal doen en binnen de verschillende trajecten soms eenzelfde soort cursus volgen. Als er iets misgaat, voelen zij zich van het kastje naar de muur gestuurd. Uitkeringsgerechtigden klagen erover dat de gemeente onvoldoende bereikbaar is. Conclusie is dat de gemeente uitkeringsgerechtigden meer zou kunnen bieden op het gebied van continuïteit in de dienstverlening, maatwerk bij de re-integratie en heldere informatieverstrekking. Ook op het gebied van de bejegening en waarborg van goede arbeidsomstandigheden is verbetering mogelijk.