Succes en faalfactoren bij de implementatie van werkgeversarrangementen

Samenvatting en conclusie

Ruim 12% van de beroepsbevolking is afhankelijk van een bijstands- of arbeidsongeschiktheidsuitkering. Gemeenten en UWV hebben zgn. werkgeversarrangementen (WGA) ontwikkeld voor de re-integratie van deze mensen. Effectiviteitsstudies hebben tot nu toe vooral gekeken naar uitkomstmaten zoals verkorting van de uitkeringsduur en uitstroom naar een (reguliere) baan en geven maar beperkt inzicht in zaken als inzetbaarheid en duurzaamheid van de uitstroom. In dit onderzoek staan de resultaten van WGA in relatie tot duurzame inzetbaarheid centraal. Leidt de inzet van WGA aantoonbaar tot versterking op persoonsgebonden determinanten van duurzame inzetbaarheid? Kunnen aspecten van werkgeversgedrag (beleid, activiteiten en organisatorische voorwaarden) worden benoemd die de instroom in regulier werk en de duurzame inzetbaarheid bevorderen? Wat zijn in dit verband belemmerende en bevorderende factoren voor werkgevers? Een WGA blijkt niet zonder meer tot versterking van duurzame inzetbaarheid of daarmee samenhangende werknemerskenmerken te leiden. Als het WGA succesvol is, d.w.z. tot een betaalde baan leidt, zijn er wel positieve effecten op duurzame inzetbaarheid. Via de juiste leiderschapsstrategie kan de werkgever de doeltreffendheid van het handelen van de werknemer verhogen. Door goede begeleiding en de wens van de werkgever een afspiegeling van de maatschappij te zijn, kan hij ook de ambitie van de werknemer versterken. Werkgevers zijn in het algemeen tevreden met de begeleiding door DWI. Dit zal er toe bijdragen dat zij ook in de toekomst weer mensen op een WGA willen aannemen. Zij hebben echter lang niet altijd een vacature, met als gevolg dat het einde van het WGA ook het einde van de arbeidsrelatie betekent.